Η ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει η κυβέρνηση να επανεκκινήσει τις μεταρρυθμίσεις, η προσδοκία εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη παραμένει ευρύτατα διαδεδομένη. Αυτό που επείγει δεν είναι η αναδιαπραγμάτευση αλλά άμεσα και αποφασιστικά μέτρα για να συρρικνωθεί το κομματικό κράτος, η πηγή τόσο των ελλειμμάτων και του χρέους όσο και της έλλειψης ανταγωνιστικότητας. Περιθώρια για νέα φορολογική επιδρομή δεν υπάρχουν. Το τελευταίο που θα πρέπει να επιδιώκει η κυβέρνηση είναι η επιμήκυνση του προγράμματος σταθεροποίησης, που απλώς θα συσσωρεύσει πρόσθετο χρέος και θα επιμηκύνει την αβεβαιότητα. 

Ο χρόνος έχει λιγοστέψει δραματικά από την αναποφασιστικότητα του πολιτικού συστήματος και την διεξαγωγή δύο αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων. Η πιστωτική ασφυξία  είναι τώρα η πιο δραματική απειλή για την οικονομία. Όλες οι προσπάθειες πρέπει να επικεντρωθούν στην περικοπή των δημοσίων δαπανών, στις αποκρατικοποιήσεις και στην πάταξη της φοροδιαφυγής με την τεχνική βοήθεια της τρόικας που μέχρι σήμερα δεν έχει αξιοποιηθεί. Μόνο έτσι μπορεί να δημιουργηθεί το περιθώριο που χρειάζεται για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, την αποπληρωμή των απλήρωτων υποχρεώσεων του κράτους προς τους ιδιώτες,  την επανεκκίνηση του ιδιωτικού τομέα μέσω της μείωσης των  φορολογικών βαρών και για  να βγούμε από το τέλμα της ύφεσης.

Η συγχώνευση φορέων του δημοσίου με μετάταξη του προσωπικού ελάχιστα μειώνει τις δαπάνες. Χρειάζεται δραστική μείωση του αριθμού των δημόσιων υπαλλήλων με αποζημίωση που ανέρχεται στην καταβολή του 70% του βασικού μισθού τους επί μία τριετία, όπως έχει προτείνει η ΔΡΑΣΗ στο παρελθόν. Μόνο έτσι μπορούν να εξοικονομηθούν τα 11,5 δις ευρώ που αναζητεί η κυβέρνηση και ταυτόχρονα να μειωθεί σημαντικά η γραφειοκρατία που είναι τροχοπέδη στην ανάπτυξη.  Δραστηριότητες όπως οι διεθνείς εκθέσεις, οι κατασκευές, η αποκομιδή των απορριμμάτων κλπ. θα πρέπει να εκχωρηθούν στον ιδιωτικό τομέα σε εύλογο χρόνο, μαζί με ένα τμήμα του προσωπικού τους. Η άμεση πώληση του ΟΠΑΠ θα αποτελούσε έμπρακτη απόδειξη ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να αγνοήσει μικροκομματικά συμφέροντα  και να κινηθεί με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον. 
 

H ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΑΝΤΥΠΑ ΚΑΡΙΠΟΓΛΟΥ

Κε Καρίπογλου να σας συγχαρούμε κατ’ αρχήν για την ανάληψη της Προεδρίας του κόμματος «ΔΡΑΣΗ».

Σας ευχαριστώ πολύ. Μετά την γενναία παραίτηση του Στέφανου Μάνου, η Δράση απέδειξε σε ελάχιστο χρόνο ότι είναι ένα πραγματικά δημοκρατικά οργανωμένο κόμμα. Θα ήταν ενδιαφέρον, νομίζω, να μπορούσατε να παρακολουθήσετε την διαδικασία εκλογής. Απόλυτος σεβασμός στο καταστατικό μας, μια ανοιχτή, ουσιαστική και ευγενική πολιτική αντιπαράθεση ενώπιον όλων των μελών της Κεντρικής μας Επιτροπής, που οδήγησε σε μία οριακή εκλογή μου. Στην θέση μου θα μπορούσε να βρίσκεται ο φίλος μου Τάσος Αβραντίνης, απολύτως άξιος για την θέση. Το είπα κι εκείνο το βράδυ, είναι η αξία του ανθυποψηφίου που τιμά τον εκλεγέντα. Και το ίδιο ισχύει για την εκλογή της Αντιγόνης Λυμπεράκη που με αντικατέστησε στην αντιπροεδρία.

- Τι προγραμματίζετε από εδώ και εμπρός;

Εξαγγείλαμε ήδη την διεξαγωγή συνεδρίου τον Οκτώβριο. Στόχος της Δράσης, από την ίδρυσή της, ήταν και εξακολουθεί να είναι, η συγκρότηση ενός μετώπου λογικής, υπεράσπισης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και εξορθολογισμού της κοινωνίας μας, που επί δεκαετίες αρνείται να αντικρύσει την πραγματικότητα. Αυτό θα επιδιώξουμε να πετύχουμε, χωρίς καμία διάθεση ηγεμονίας της Δράσης, χωρίς πολιτικαντισμούς και υστερόβουλες σκέψεις. Είμαστε απολύτως ανοιχτοί στον διάλογο, μιλάμε με όλους τους ενεργούς πολίτες και πολιτικούς που συμμερίζονται την ίδια αγωνία και, κυρίως, την άποψη ότι μόνο δραματικές τομές, άμεσες μεταρρυθμίσεις και σκληρή δουλειά μπορούν να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας και το μέλλον των γενιών που έρχονται.

“Το 90% του μνημονίου είναι πράγματα που έπρεπε να είχαμε κάνει μόνοι μας, χωρίς κηδεμονίες, εδώ και δεκαετίες”

- Προηγήθηκε η εκλογική αναμέτρηση του Ιουνίου, που συνεργαστήκατε με την «δημιουργία ξανά» και τον Θάνο Τζήμερο.

Δεν μπορέσατε όμως να πιάσετε το 3% και να μπείτε στην Βουλή. Ποιοι παράγοντες λειτούργησαν αρνητικά ώστε να μην αποδώσει αυτή η συνεργασία; Και στις εκλογές του Μαΐου συνεργαστήκαμε με την Φιλελεύθερη Συμμαχία και επιδιώξαμε την συνεργασία με την Δημιουργία Ξανά και την Δημοκρατική Συμμαχία της κας Μπακογιάννη. Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα καταλήξαμε στην συνεργασία με την Δημιουργία Ξανά. Ήταν μια έντιμη, καθαρή και ουσιαστική συνεργασία. Παρά τις διαφορές μας σε αρκετά θέματα, βρήκαμε έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή και κατεβήκαμε μαζί στις εκλογές του Ιουνίου. Δεν μπήκαμε στην Βουλή, αλλά μας τίμησαν 100.000 συμπολίτες μας με την ψήφο τους, και μας έδωσαν δύναμη και θεσμική αναγνώριση αφού ξεπεράσαμε το όριο του 1,5% και είμαστε πλέον ο μεγαλύτερος σχηματισμός από τα κόμματα που δεν εκπροσωπούνται στην Βουλή.

- Υπήρξαν άλλες προτάσεις για συνεργασία κατά την εκλογική περίοδο;

Όσο για την συνεργασία με την «δημιουργία ξανά» θα λέγατε ότι δεν ταιριάζατε, ότι δεν υπήρχε η χημεία και οι καλύτερες προϋποθέσεις;

Υπήρχε μια ολοκληρωμένη συμφωνία με την Δημοκρατική Συμμαχία, αλλά τελικά η κα Μπακογιάννη αποφάσισε διαφορετικά. Σεβαστή απόφαση, κι εμείς προβληματιστήκαμε πολύ εν όψει του ενδεχομένου να πλειοψηφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο εκφραστής του χειρότερου και πιο επικίνδυνου συνδυασμού άγνοιας, λαϊκισμού και δημαγωγίας που εμφανίστηκε μεταπολιτευτικά. Αλλά κρίναμε, και νομίζω αρκετοί πια συμφωνούν μαζί μας (εκ των υστέρων, ως συνήθως), ότι έπρεπε να δοθεί η δυνατότητα να εκφραστούν πολιτικά και οι άνθρωποι που βαρέθηκαν τους συμβιβασμούς και ήθελαν να υπάρχει μια ξεκάθαρη φωνή υπέρ των μεταρρυθμίσεων, της Ευρώπης, της ελεύθερης και ανοιχτής κοινωνίας. Δεν πετύχαμε τον κύριο στόχο, την είσοδο στην Βουλή, αλλά δεν μετανιώσαμε. Με την Δημιουργία Ξανά υπήρξαν προβλήματα στην αρχή, όπως σε κάθε συνεργασία, αλλά στην πορεία τα ξεπεράσαμε και τώρα έχουμε μια εξαιρετική πολιτική σχέση. Παραμένουμε αυτόνομοι, αλλά βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά της μάχης. Με τις όποιες διαφορές μας, έχουμε στόχο την οικοδόμηση μιας σύγχρονης, δίκαιης και ανοιχτής κοινωνίας, και σίγουρα θα ξαναβρεθούμε σύμμαχοι την επόμενη φορά. Το ίδιο ισχύει και με τους φίλους της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, με τους οποίους η αλληλοεκτίμηση, ο αλληλοσεβασμός και πολιτική, αλλά και προσωπική συμπάθεια εξασφαλίζει την συνέχιση της συνεργασίας με όποιον τρόπο θα κρίνουμε κατάλληλο στο μέλλον.

- Πώς είδατε τις μετεκλογικές εξελίξεις και την συνεργασία τριών κομμάτων για τον σχηματισμό κυβέρνησης;

“Η κατάσταση της χώρας είναι τραγική και δεν υπάρχουν περιθώρια πια για μικροπολιτική”

Απολύτως θετικά. Η συνένωση όσο το δυνατόν περισσοτέρων δυνάμεων είναι αναγκαίος όρος για να επιβιώσουμε. Η κατάσταση της χώρας είναι τραγική και δεν υπάρχουν περιθώρια πια για μικροπολιτική. Όλες οι δυνάμεις που αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, οφείλουν να συστρατευτούν χωρίς όρους, αστερίσκους και ιδεοληψίες για να το λύσουν.

- Πιστεύετε ότι υπάρχει πρόταση εξόδου από την κρίση και, αν ναι, πόσο εφικτό είναι να υλοποιηθεί;

Ναι. Η εφαρμογή του 90% του περίφημου μνημονίου! Το 90% είναι πράγματα που έπρεπε να είχαμε κάνει μόνοι μας, χωρίς κηδεμονίες, εδώ και δεκαετίες. Περηφανεύομαι που ανήκω σ’ αυτούς που τα έλεγαν εγκαίρως. Αν κάνουμε αυτά που πρέπει, θα μπορέσουμε να ξανασυζητήσουμε με τους εταίρους μας αλλαγές και βελτιώσεις στο 10% που είναι λάθος ή άδικο.

- Για ακόμη μια φορά ακούμε για μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, για ιδιωτικοποιήσεις και μείωση του σπάταλου κράτους. Σαν να έχουν αντιγράψει οι σημερινοί κυβερνώντες πολλές από τις θέσεις σας...

Εύχομαι να τις εφαρμόσουν κιόλας! Εμείς θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι. Ας γίνουν αυτά που είναι απαραίτητα, κι ας πάρουν την δόξα όποιοι τα κάνουν, Δεν θα ζητήσουμε πνευματικά δικαιώματα. Αλλά ας τα κάνουν, επιτέλους!

- Μεγάλη η συζήτηση για τον αν μπορούμε να ζητήσουμε διαπραγμάτευση του μνημονίου. Το κλίμα στην Ευρώπη είναι αρνητικό. Πιστεύετε ότι είναι εφικτή η διαπραγμάτευση του μνημονίου;

Απάντησα εμμέσως παραπάνω, Αυτά είναι καραγκιοζιλίκια. Καμία διαπραγμάτευση δεν μπορεί να γίνει αν δεν δώσουμε δείγματα, έστω, σοβαρότητας και υπευθυνότητας. Συγχαίρω τον Υπουργό Οικονομικών για την ξεκάθαρη θέση του στις προγραμματικές δηλώσεις.

“Mόνο δραματικές τομές, άμεσες μεταρρυθμίσεις και σκληρή δουλειά μπορούν να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας και το μέλλον των γενιών που έρχονται”

- Ένα ακόμη χαρακτηριστικό των προγραμματικών δηλώσεων οι υψηλές προσδοκίες για ανάκαμψη της οικονομίας και ανάπτυξη. Τι προτείνετε ως ΔΡΑΣΗ ώστε να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης που τροφοδοτεί με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους την ελληνική κοινωνία;

Μείωση του κράτους, εφαρμογή των νόμων, στήριξη της δημιουργικότητας των συμπολιτών μας. Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους. Όχι αμέσως, θα περάσουμε δύσκολα, αλλά θα έρθουν, αν αφήσουμε τους ανθρώπους να διεκδικήσουν το μέλλον τους, αν τους απαλλάξουμε από τα βαρίδια αυτού του άθλιου, πελατειακού, άδικου κράτους.

- Κλείνοντας τι θα θέλατε να προσθέσετε;

Να πιστέψουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Και να κάνουμε όλοι μας, στο μέτρο των δυνατοτήτων του καθενός, ό,τι μπορούμε για να τα καταφέρουμε. Γιατί αν αποτύχουμε, θα καταδικάσουμε δυο και τρεις γενιές σ’ ένα εφιαλτικό μέλλον.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ  www.psithiri.gr

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ Η' ΝΕΑ ΑΦΕΤΗΡΙΑ;

Σε αυτό το επίπεδο είναι χρήσιμη και δυνατή μια νέα συσπείρωση ώστε να ξεπεραστεί η πανσπερμία των ομάδων και των παραομάδων, των παράλληλων μονολόγων και να διαμορφωθεί ένα νέο δίκτυο γόνιμου διαλόγου στη βάση της ενιαίας πολιτικής στόχευσης. Οπως η χώρα χρειάζεται ένα νέο εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, έτσι χρειάζεται και μια νέα εθνική συνείδηση που θα συνενώσει την επεξεργασία του τραύματος της κρίσης και τις προοπτικές της χώρας στο νέο περιβάλλον".

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΡΘΡΟ 

Του  Γιάννη Βούλγαρη- καθηγητού στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου

Tα εκλογικά αποτελέσματα και οι ενδείξεις της πρώτης μετεκλογικής δημοσκόπησης (Metron Analysis, 3-4/7/2012) αποτυπώνουν μια δυναμική και ασταθή πολιτική πραγματικότητα, ανοιχτή σε διαφορετικές εξελίξεις. Θα είναι τελευταίος σταθμός ή νέα αφετηρία; Η εικόνα είναι ενθαρρυντική και ανησυχητική ταυτόχρονα. Είναι ενθαρρυντική γιατί δείχνει ότι μια κοινωνική πλειοψηφία του 55%-58%, σαφώς μεγαλύτερη από τα εκλογικά ποσοστά των τριών κομμάτων της κυβέρνησης, κινείται σε μια σχετικά συνεκτική φιλοευρωπαϊκή κατεύθυνση αποτελώντας, μπορούμε να πούμε, τη μαζική βάση της «ευρωπαϊκής Ελλάδας». Τα ποσοστά ανεβαίνουν κατά πολύ στους χώρους της Κεντροαριστεράς, του Κέντρου, της Κεντροδεξιάς και της Δεξιάς. Η πλειοψηφική δυναμική αυτής της Ελλάδας επιβεβαιώνει το πολιτικό νόημα των εκλογών της 17ης Ιουνίου 2012. Το αποθαρρυντικό είναι η άλλη όψη της εικόνας. Ενα ποσοστό 36%-40% που «προβλέπει» τη διάλυση του ευρώ και τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Τα ποσοστά αυτά ανεβαίνουν και γίνονται πλειοψηφικά στους χώρους της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) και της Ακροδεξιάς (Χρυσή Αυγή, ΑΝΕΛ). Η αρνητική «πρόβλεψη» δεν σημαίνει αναγκαστικά προτίμηση στη δραχμή. Είναι εντούτοις σαφές ότι σε ένα υπολογίσιμο τμήμα της κοινωνίας έχει σχετικοποιηθεί ο κίνδυνος της χρεοκοπίας και της κατάρρευσης. Επιπλέον αυτή η αντίληψη είναι πλειοψηφική στους χώρους της Αριστεράς και της Ακροδεξιάς, ενώ έχει ιδιαίτερη διάδοση στις νέες ηλικίες. Το δυναμικό πεδίο μεταξύ των δύο μπλοκ επηρεάζεται από δύο «εξωτερικούς» μαγνήτες. Ο ένας είναι η ευρύτερη συναίνεση (77%-80%) υπέρ του ευρώ, που διευρύνει την επιρροή του φιλοευρωπαϊκού ρεύματος, τέμνει εσωτερικά τον ΣΥΡΙΖΑ και τιμωρεί τη διγλωσσία του. Ο άλλος είναι η πολιτική αντιμετώπιση του Μνημονίου που ευνοεί το αριστερο-ακροδεξιό μπλοκ, καθώς η κοινή γνώμη εμφανίζεται κυριολεκτικά διχασμένη μεταξύ δύο προτάσεων: «εφαρμογή - επαναδιαπραγμάτευση» ή «καταγγελία και ό,τι προκύψει».

Σε αυτό το πλαίσιο διεξάγεται ο πολιτικός ανταγωνισμός τόσο για τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα όσο και τις αντιπολιτεύσεις. Για τη νέα κυβέρνηση ο στόχος είναι σαφής. Ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο, καλείται να διασφαλίσει τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και να επαναφέρει τη χώρα στο status του ισότιμου εταίρου. Το πιο ισχυρό χαρτί της είναι η διάχυτη συναίσθηση ότι αν αποτύχει θα είναι η τελευταία κυβέρνηση του ευρώ. Μεγάλο βάρος σε αδύναμους ώμους. Ασφαλώς το σχήμα μπορεί να ενισχυθεί, ίσως και να βελτιωθεί θεαματικά αν επανέλθει η αρχική προεκλογική προσδοκία που την ήθελε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Προϋπόθεση όμως είναι να έχει ήδη επιτελέσει θετικό έργο. Αν αντιθέτως η κυβέρνηση πάρει την κατηφόρα, καμία ανασύνθεσή της δεν θα σώσει τη σημερινή κομματική συμπαράταξη. Υποθέτω ότι αυτό είναι σαφές στις ηγεσίες των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσει στο επόμενο διάστημα κορμό εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης που θα κρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ; Η απάντηση, πιστεύω, είναι μονολεκτικά «όχι». Η εμφάνισή του στις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή επιβεβαίωσε την εικόνα. Κάτω από την ευκολία του αντιμνημονιακού λόγου υπάρχουν σχεδόν αναλλοίωτα όλα τα ιδεολογικά - προγραμματικά στερεότυπα της παραδοσιακής Αριστεράς, ενισχυμένα με τα ακόμα φτωχότερα του καθεστωτικού βαθυ-ΠΑΣΟΚ. Το πολιτικό προσωπικό που ήρθε σε πρώτο πλάνο δεν έχει τίποτα νέο. Τα νέα πρόσωπα της γενιάς Τσίπρα είναι προς το παρόν αόρατα, ενώ τα παλαιά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ανήκουν στο γνώριμο κομματικό - συνδικαλιστικό κατεστημένο που έχει το μερτικό του στη χρεοκοπία της χώρας. Για τον απλούστατο λόγο ότι η παραδοσιακή Αριστερά ήταν η αγωνιστική «πρωτοπορία» που έδωσε θεωρητικά και ηθικά εύσημα στο κρατικιστικό - πελατειακό μεταπολιτευτικό μοντέλο. Οπως εξάλλου είδαμε στην αρχή, ο πολιτικοκοινωνικός χώρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει διαμορφωθεί με γνώμονα την απόλυτη άρνηση, τη διαμαρτυρία αλλά και τον συμβιβασμό με την ιδέα της χρεοκοπίας της χώρας, γεγονός που ωθεί προς το παρόν το κόμμα σε μια στάση δομικά ασύμβατη με μια πολιτική παραμονής στο ευρώ. Κοντολογίς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να διαχειριστεί ταυτόχρονα και τη σταθεροποίηση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τη δική του προσαρμογή στις κυβερνητικές απαιτήσεις μιας «ευρωπαϊκής Ελλάδας». Ισως αυτή να είναι η μόνη ιστορική ομοιότητα με το ΠΑΣΟΚ του 1974-77. Τότε άλλοι πέτυχαν τη σταθεροποίηση του δημοκρατικού μεταπολιτευτικού θεσμικού πλαισίου και χάρη σε αυτή το ΠΑΣΟΚ είχε την ευκαιρία να διατρέξει με ασφάλεια, για το ίδιο και τη χώρα, τη διαδρομή από την τριτοκοσμική δημαγωγία στον αντιδεξιό και αργότερα ευρωσοσιαλιστικό λόγο. Ετσι και σήμερα, η παράταξη της «ευρωπαϊκής Ελλάδας» αναλαμβάνει την εθνική ευθύνη να σταθεροποιήσει το ευρωπαϊκό μας πλαίσιο και να αδιαφορήσει για το ποιος θα το διαχειριστεί αργότερα. Αν επιτευχθεί η σταθεροποίηση, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα ξεφουσκώσει ή θα προχωρήσει στη δική του προσαρμογή. Στη δεύτερη περίπτωση, τα μείζονα θέματα είναι ήδη γνωστά. Καθιέρωση δεσμών με σημαντικότερες ευρωπαϊκές δυνάμεις από τις περιθωριακές που σήμερα συναναστρέφεται. Εύρεση καναλιών επικοινωνίας με θεσμικές δυνάμεις του ευρωπαϊκού Νότου. Υπέρβαση του ακραίου κρατισμού που χαρακτηρίζει το πρόγραμμά του και συνειδητοποίηση ότι ο «κρατισμός σε μία μόνο χώρα» υποσκάπτει τη δημοκρατία. Διατύπωση μιας κάποιας άποψης για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού παραγωγικού μοντέλου και τη δημιουργία θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, καθώς οι αμέτρητοι διορισμοί στο Δημόσιο που σήμερα προτείνει είναι απλή δημαγωγία. Νέο και επαρκέστερο κρατικό - πολιτικό προσωπικό.

Οι ανωτέρω πολιτικές εξελίξεις θα επηρεαστούν καθοριστικά από τις ενδεχόμενες ζυμώσεις στον μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ χώρο, όπου κινούνται το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και άλλες μικρότερες δυνάμεις. Ηδη στην κοινή γνώμη καταγράφεται το αίτημα ενός ισχυρότερου τρίτου πόλου που θα αποτρέψει έναν ιδιαίτερα προβληματικό νέο δικομματισμό ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύω ότι η σύγκλιση των κομμάτων του χώρου αυτού, και συγκεκριμένα της ΔΗΜΑΡ με το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και με τη χαλαρή μορφή της Ελιάς κατά την ιταλική εμπειρία, δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Η προτροπή δεν θα ήταν παρά επανάληψη των παλαιών και ατελέσφορων τελετουργιών περί Κεντροαριστεράς. Το κάθε κόμμα έχει τη δική του ατζέντα, τις δικές του εκκρεμότητες, τα δικά του φαντάσματα. Ο,τι όμως είναι άσκοπο στο κομματικό επίπεδο, είναι επείγον σε εκείνη τη «δημόσια σφαίρα» όπου δίνουν το «παρών» τους δυνάμεις που εμπνέονται από τη νέα φιλοευρωπαϊκή Αριστερά, τον δημοκρατικό σοσιαλισμό ευρωκομμουνιστικής ή σοσιαλιστικής προέλευσης, την κεντρώα δημοκρατική παράδοση, τον φιλελευθερισμό και τον φιλοσοφικό συντηρητισμό θρησκευτικής ή κοσμικής κατεύθυνσης. Σε αυτό το επίπεδο είναι χρήσιμη και δυνατή μια νέα συσπείρωση ώστε να ξεπεραστεί η πανσπερμία των ομάδων και των παραομάδων, των παράλληλων μονολόγων και να διαμορφωθεί ένα νέο δίκτυο γόνιμου διαλόγου στη βάση της ενιαίας πολιτικής στόχευσης. Οπως η χώρα χρειάζεται ένα νέο εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, έτσι χρειάζεται και μια νέα εθνική συνείδηση που θα συνενώσει την επεξεργασία του τραύματος της κρίσης και τις προοπτικές της χώρας στο νέο περιβάλλον. Ο κλονισμός του μεταπολιτευτικού πολιτικού μοντέλου και του κομματικού συστήματος, ο μετασχηματισμός των πολιτικών ταυτοτήτων και οι οξύτατες ηθικές διαστάσεις της σημερινής κρίσης το ζητούν και το επιβάλλουν.